نوشته هاي من

. دامنه تعدادي از موجهاي فرض شده ممكن است به سختي فراتر از دامنه فعاليت زمينه موجود در سرتاسر شكل موج باشد. ( prestimulus baseline period ). تعدادي يا حتي هيچكدام از امواج ممكن است در داخل ناحيه زمان نهفتگي مورد انتظار قرار نگيرند. آرتي فكت محرك ممكن است در شناسايي موج I اختلال ايجاد كند. يعني توالي از قله ها در داخل ناحيه زمان نهفتگي مورد انتظار براي موج I ثبت مي شوند. اين قله ها ممكن است خيلي قابل تكرار باشند. به طور واضح فقط يكي از اين قله ها مي تواند موج I باشد. خطرناك و احتمالا ناصحيح است كه ما قله اي را در بين اين قله ها كه معمول ترين زمان نهفتگي موج I را دارد انتخاب كنيم. تكنيك هاي فراواني براي افزايش موج I واقعي و كاهش آرتي فكت وابسته به محرك وجود دارند. 

يك معيار مفيد از نظر باليني براي تكرارپذيري عبارت است از ماكزيمم حد يا ميزان در تفاوت زماني قابل قبول ( بر حسب ميلي ثانيه ) بين زمان نهفتگي قله براي جزء موجي يكسان در دو Run يا دو معدلگيري موجي مجزا. اين معيار ممكن است براي موج I و V متفاوت باشد. اين معيار به پارامترهاي ثبت پاسخ مثل تعداد نقاط نمونه گيري و سرعت نمونه گيري اطلاعات وابسته است. اين معيار براي تكرارپذيري زمان نهفتگي موج V 0.2 ميلي ثانيه است. معيار تكرارپذيري دقيقتر ( پذيرش تفاوت زمان نهفتگي كمتر بين قله هاي شكل موج) با شرايط اندازه گيري خاصي از قبيل ارائه محرك كليك با سرعت آهسته و سطوح شدتي بالا كه معمولا پاسخ هاي واضح تري را توليد مي كنند ، مناسب است.

مشكل موجود دراين روش وابسته به قله از نظر باليني اين است كه :

يك جزء موجي ممكن است به طور صريح يا آشكار نمايندگي سمعك زيمنس وجود داشته باشد ولي زمان نهفتگي محاسبه شده براي هر run از حد معيار به خاطر نوسانات مورفولوژيك فراتر رود. چنين تفاوت هاي run to run ناشي از نوسانات به طور خود به خودي ايجاد شده در تعداد يا شكل قله هاي موج در يك فرد يا عوامل تكنيكي از قبيل فرسودگي هدفون يا آرتي فكت حركت است.

براي ايجاد يك پاسخ قابل قبول تفاوت زمان نهفتگي بين امواج I-III ، III-V ، I-V  بين شكل موج هاي معدلگيري شده ( دو run جدا ) نبايد از 0.8 ميلي ثانيه يا 80 ميكرو ثانيه فراتر رود. با تغيير شرايط اندازه گيري مثل افزايش سطح شدت محرك يا ايجاد حالت استراحت در بيمار مي توان به اين معيار رسيد. معياري براي تكرارپذيري دامنه نيز وجود دارد.