نوشته هاي من

در حاليكه گاهي اينطور هست اما همواره افزايش در زمان نهفتگي با كاهش در شدت ممكن است به دقت و به صورت موازي بين موج I و موج V ديده نشود. (يا به طور كلي در بين امواج)

يك تغيير زمان نهفتگي بيشتر (افزايش)، توام با كاهش گارانتي سمعك شدت ممكن است در موج I نسبت به موج V در افراد نرمال بزرگسال اتفاق بيفتد كه منجر به كوتاه شدن فاصلة بين I و V، در حدود 0.20 ميلي‌ثانيه يا حتي بيشتر در سطوح شدتي پايين‌تر مي‌شود.

فاصلة شدت – زمان نهفتگي بين امواج كه يك يافتة پر اهميت است، ممكن است متاثر از عوامل فردي نظير سن (در كودكان)، عوامل مربوط به تحريك (غير از شدت)، شكل اديوگرام و البته اختلالات وراي حلزوني و ساقة مغز باشد.

دامنة ABR حتي براي موج V در سطوح خيلي بالاي شدتي، بندرت از 1.0 ميكروولت فراتر مي‌رود. توام با كاهش سطح شدت، دامنة همة امواج، به صورت پيوسته‌اي كاهش مي‌يابد. اين منحني همانند «زمان نهفتگي» معمولاً خطي نيست، اگرچه برخي محققين يك رابطه خطي را گزارش كرده‌اند. علاوه بر اين، تغييرات دامنة وابستة به شدت، مشخصاً از تغييرات «زمان نهفتگي» در افراد در همة رده‌هاي سني، تغيير پذيري بيشتري دارند.

تعاملات شناخته شده‌اي بين شدت محرك، نرخ تكرار، ديرش، و فركانس، وجود دارند. نكات پيش گفته، اغلب به تاثير شدت بر زمان نهفتگي و دامنة سيگنال‌هاي كليك در ABR پرداخته‌اند. Gorga و همكارانش (1988)، عملكردهاي شدت – زمان نهفتگي را براي محركهاي تن‌برست از فركانس 250 هرتز تا 8000 هرتز توصيف كردند (غير مجاز مي باشدine2 gating functions) داده‌ها متعلق به 20 فرد با شنوايي نرمال بود. زمان نهفتگي براي فركانسهاي بالاكوتاه‌تر بود. همچنين بوضوح، با افزايش شدت تحريك، زمان نهفتگي در همة فركانسها كاهش مي‌يافت. تغيير پذيري بين فردي براي فركانسهاي پايين‌تر بيشتر از فركانسهاي بالاتر بود. به نظر مي‌رسيد كه شيب شدت – زمان نهفتگي براي فركانسهاي پائين‌تر، تندتر بود. بنابراين، كاهش در زمان نهفتگي در ازاي شدت، براي فركانسهاي پايين بيشتر از فركانس‌هاي بالا بود.