نوشته هاي من

كه در آن n بالاترين جزء قابل اهميت است. اين سه عامل مربوط به قضاوت ادراكي صوت هاي موسيقيايي هستند. بسياري از آلات داراي صداهاي نويز مانند هستند كه كيفيت درك آنها را تحت تاثير قرار مي دهند. براي مثال يك فلوت سمعك ساختار تقريبا هارمونيكي دارد اما تن هاي مصنوعي با همان ساختار  شبيه صداي فلوت نيستند مگراينكه به دنبال هر نت ، نويز كوتاهي داشته باشيم.به طور كلي، تن هاي آلات موسيقي استاندارد به ندرت توسط فركانس هاي جزء ثابت برانگيخته مي شوند زيرا چنين سنتزي  نميتواند تنوع پويايي با مشخصه هاي زماني اين آلات توليد كند. بنابراين، دستگاه هاي سنتي الكترونيكي كه تن هايي با بسته هاي صوتي ثابت توليد مي كرد ميتوانست شبيه سازي خوبي از نيانبان توليد كند اما هيچ وقت مثل پيانو به نظر نمي رسيد. تركيب كننده هاي جديد شكل بسته هاي صوتي كه توليد مي كنند را تعيين ميكنند و بنابراين قادر هستند تقليدي دقيق تر از يك آلت موسيقي داشته باشند. براي اينكه يك شبيه سازي متقاعد كننده به نظر برسد معمولا دادن بسته هاي زماني متفاوت به هامونيك هاي مختلف در يك صداي پيچيده ضروري است.

محلي سازي صداها

 نشانه هاي دوگانه

مدت زيادي است به اين نتيجه رسيده اند كه تغييرات اندك در صوت هايي كه به هر دو گوش ميرسند ميتواند در محلي سازي صداها مورد استفاده قرار گيرند. دو نشانه ي اصلي تفاوت در زمان رسيدن صدا به هر دو گوش و تفاوت در شدت صداها است. براي مثال، صدايي كه از سمت چپ وارد گوش مي شود، داراي شدت بيشتري در گوش سمت چپ است. براي صداهاي سينوسي پايدار، تفاوت در زمان رسيدن برابر است با تفاوت فاز بين صداها در دو گوش. با اين حال، تفاوت هاي فازي در طول محدوده ي شنوايي هميشه مورد استفاده نيستند. آزمايشاتي كه در آنها صدا از طريق هدفون وارد گوش مي شود نشان مي دهند كه تفاوت فاز در دو گوش مي تواند تشخيص داده شود و مكان صداها را براي زير 1500 هرتز براي فرد قابل تشخيص بكند. اين امر كاملا منطقي است زيرا در فركانس هاي بالا طول موج صدا در مقايسه با ابعاد سر كوچك است و شنونده نمي تواند تعيين كند كدام حلقه در گوش چپ مربوط به حلقه ي گوش راست است. ممكن است دوره هايي زيادي با تفاوت فازي وجود داشته باشند. بنابراين، تفاوت هاي فازي در فركانس هاي بالا مبهم و ناپايدار مي شوند. از سويي ديگر، در فركانس هاي پايين، دقت ما در تشخيص تغييرات به طور نسبي در هر دو گوش خوب است. تغييراتي 10 تا 20 قابل تشخيص هستند كه برابر است با حركت يك الي دو درجه اي صدا هنگامي كه صدا از جلوي سر مي آيد.

تفاوت در شدت صداها در فركانس هاي بالا زياد است. دليل اين امر اين است كه فركانس هاي پايين، در اطراف سر پراكنده هستند و تفاوت كمتري در شدت صدا وجود دارد - جداي از اينكه منبع صدا چيست - به جز هنگامي كه منبع صدا بسيار نزديك به سر باشد. در فركانس هاي بالا، سر نقشي شبيه به سايه دارد و بالاي 2 تا 3 كيلوهرتز تفاوت در شدت صوت نشانه هاي مفيدي را فراهم مي كند. براي صوت هاي پيچيده كه داراي محدوده اي از فركانس ها هستند، تفاوت در الگوي طيف آنها در دو گوش ممكن است از اهميت خاصي برخوردار باشد. اين ايده كه محلي سازي صوت برا اساس تفاوت در زمان رسيدن صداها در فركانس پايين است و شدت صدا در اين فركانس را نظريه ي دوبلكس محلي سازي صدا مي گويند كه توسط لورد ريلي مطرح شد. اما، صداهاي پيچيده كه فركانس هاي بالا دارند، مي توانند به شرطي كه ساختار زماني مناسبي داشته باشند بر اساس تاخير در زمان رسيدن محلي سازي شوند.