نوشته هاي من

كاربرد كلينيكي ABR با تحريك يك گوشي در مقابل دو گوشي:

همانگونه كه قبلا گفته شده، يك توافق عمومي براين نكته وجود دارد كه تحريك تك گوشي بر تحريك دو گوشي براي كاربردهاي نرودياگنوستيك ABR مرجح است.

حساسيت ABR به پاتولويهاي گوناگون با تحريك دو گوشي كاهش مي يابد، زيرا يك پاسخ طبيعي را در صورتي مي توان مشاهده كرد كه حداقل يكپارچگي يكطرفه ساقه مغز شنوايي وجود داشته باشد. با توجه به تحقيقات بسيار در مورد تداخل قيمت سمعك زيمنس دو گوشي در افراد نرمال تعجب آور است كه تعداد معدودي از مطالعات كلينيكي در مورد مقايسه ABR بين تحريك يك گوشي و دو گوشي وجود دارد. فقدان افزايش دامنه ABR كه به صورت طبيعي موردانتظار است در تحريك دو گوشي در مقابل تك گوشي در بيماران با ضايعات متفاوت گزارش شده از جمله MS يا مالتيپل اسكلروزيس، و Spasmodic dysphonia.

مباني فرض شده براي اين يافته در MS غيرقرينگي در زمان هاي نهفتگي ABR (و ويژگيهاي فازي) براي تحريك يك گوش در مقابل گوش ديگر، است كه تجمع عصبي پاسخ را مي كاهد.

Hausler و Levine (1980) ناهنجاريهاي آشكار ABR را در تحريك يك گوشي در 18 تا از 29 بيمار مبتلا به MS، گزارش كردند كه از امواجي با مرفولوژي خوب، اما داراي تاخير زمان نهفتگي بين موجي تا امواجي كه هيچ جزئي پس از موج I ندارد را دربرمي گيرد.

اين محققين، در هر صورت هيچ همبستگي بين ABRهاي تك گوشي و توانايي بيمار در تشخيص تفاوتهاي شدت بين دو گوشي، نيافتند. ABRهاي دو گوشي، ثبت نشدند.

Hall (1981)، يك نسبت دامنه دو گوشي به تك گوشي، كاهش يافته را در موج III (و نه موج V) در 7 بيمار با Spasmodic dysphonia گزارش كرد. او اين داده ها را با گروه كنترل همسان از نظر جنسيتي و سن مقايسه كرد. او به يك اختلال احتمالي در تداخل دو گوشي در ساقه مغز Caudal در اين گروه از بيماران فكر كرد.

اينكه ارزيابي BI با ABR يا ديگر AERها، ارزش احتمالي كلينيكي داشته باشد، خيلي مشخص نيست اما براي شكاك بودن، دلايلي هست.